Het woord creativiteit is een containerbegrip: je kunt er alle kanten mee op. Het wordt echter een stuk concreter wanneer je het breder bekijkt. Creativiteit wordt namelijk te beperkt ‘bezien’.
Voor veel pensionado's is het belangrijk om betekenis te houden. Maar op welke manier en voor wie? En misschien nog belangrijker: wat zijn daarbij je verwachtingen, je doelen, je eisen?
Niks meer moeten, wat een heerlijk vooruitzicht! Vrijheid, doen wat je zelf wil, schaapjes op het droge, kinderen op hun plek en fietsen maar. Door Drenthe. Alleen jammer van al die wielrenners op je pad…
Schaduwkanten zijn er. Ook bij jezelf. Ze horen bij het leven. Zwart en wit. Licht en donker. Je mag ze dus accepteren en jezelf daarin troost bieden. Sterker nog: je bent de énige die dat kan doen, want van anderen zul je die troost en acceptatie niet krijgen!
Ik had het al over pijn en onze neiging om die niet te willen hebben. We proberen van alles om dat voor elkaar te krijgen. Ik vind dat niet handig. Mijn ervaring is dat omarming en aanvaarding de snelste en meest comfortabele wegen zijn naar rust en minder pijn. Maar hoe doe je dat?
Nu de wereld in brand staat en wij mondiaal te maken hebben met de vraag: ‘wat gebeurt er in hemelsnaam allemaal?’, vind ik het zinvol om te schrijven. Over wat mij beroert, wat me opvalt en hoe ik mogelijk een bijdrage kan leveren aan anderen.