Zin en onzin

Onzin
Wat heb ik nog toe te voegen?
Wie zit er op mij te wachten?
Was dit het dan?
Sukkel ik zo door tot het einde?

Zin
Veel pensionado’s hebben van tijd tot tijd dit soort gedachten. Niet continu, maar desondanks…
Niet fijn, maar oh zo herkenbaar. En onontkoombaar. Want ja, er wordt minder op jouw bijdrage gewacht. Je tijd is in zekere zin voorbij. De jongere generaties zijn aan de beurt. Jammer, maar helaas! Je hebt er mee te dealen, of je dat nou leuk vindt of niet.
Natuurlijk, je komt een heel eind met het vitaal houden van lijf en leden, met reizen, met oude of nieuwe hobby’s oppakken, op kleinkinderen passen, cursussen doen, in besturen gaan zitten en lezen. Maar… hoe je het ook wendt of keert: de toekomst wordt steeds krapper, je energie minder en de initiatieven van anderen komen niet meer vanzelf jouw kant op rollen. Als je geluk hebt wordt er nog veel van je gehouden, maar je onmisbaarheid neemt af. Helaas pindakaas, we hebben onze tijd gehad!

Betekenis houden
Voor veel mensen is het belangrijk om betekenis te houden. Maar de vraag is: op welke manier en voor wie? En misschien nog belangrijker: wat zijn daarbij je verwachtingen, je doelen, je eisen? Want voordat je het weet baseer je die op het verleden, op je ervaringen uit je werkzame en maatschappelijk betrokken leven. Op wat je deed en kon; op wat je kon bewerkstelligen, op hoe je daarin gesteund en gedragen werd door initiatieven, impulsen en verplichtingen van en aan anderen.
Jammer, maar de realiteit is anders. De maatschappij dendert ons in een hoog tempo voorbij. We komen meer alleen te staan en moeten onze eigen initiatieven initiëren. We zullen, of we dat nou leuk vinden of niet, zélf onze betekenis moeten ontdekken en vormgeven, steeds weer opnieuw en opnieuw. Vanuit een smallere basis wellicht, met minder verwachtingen en eisen, maar met een mogelijk prachtig doel: een betekenisvolle laatste levensfase.